مومنم به آمدنت می آیی یک روز از پس این همه ابر 
گریان است هوای دلم امشب 
حتی مردمک چشمانم با محیط قهر است 
سیاه می بیند و کدر 
پلک چشمم می پرد شاید نشانه ای باشد 
برای آمدنت
افسوس تردید دارم این نیرنگ چشمان بیقرار من است 
اما به قلبم ایمان دارم میفرستم هزاران موج به سویت 
گویا خاموش هستی می شود آیا قلبت را روشن کنی
شاید کسی پشت خط زندگیت باشد 
مرا رد نکن مرا قطع نکن 
مومن باش به بودنم تا معنا کنیم بازگشت پرستو ها را
شاید پیدا کردنت آسان باشد اما گنجشکگ خانمان میگفت تو می آیی همانطور که خودش آمد
یک ماه پیش کوچید 
برگشت 
خانمان را بلد نبود مسیر نگاهم را دنبال کرد 
بین زمین و آسمان راهی نیست جز پرواز یک اندیشه 
بیا مومن باشیم به بازگشت شادی
غم دیر وقتی است به دست دلم معنا می شود 
بگو پلک زدن هایم خیالی نیست 
وجودم از ترانه بودنت خالیست 
شاید پشت این تماس ها من تنها باشم 
می ترسم 
آنگاه  که قلبت را روشن میکنی 
دیگر تماسی از دست رفته باشم 
آیا آنوقت 
مومنی به برگشتنم