لحظه دیدار نزدیک است

باز من دیوانه ام، مستم

باز می لرزد،

                دلم،

                      دستم

باز گویی در جهان دیگری هستم

های!

       نخراشی به غفلت گونه ام را،

                                           تیغ 
های،

       نپریشی صفای زلفکم را،

                                       دست 
و آبرویم را نریزی،

                          دل

ای نخورده مست

لحظه ی دیدار نزدیک است

مهدی اخوان ثالث

خانه‌ام آتش گرفته‌ست،

                           آتشی جانسوز.

هر طرف می سوزد این آتش،

پرده‌ها و فرش‌ها را،

                         تارشان با پود.

من به هر سو میدوم گریان،

                     در لهیب آتش پر دود؛

و زمیان خنده‌هایم، تلخ،

                          و خروش گریه‌ام، ناشاد،

از درون خستهء سوزان،

می کنم فریاد،

                ای فریاد!

                            ای فریاد!

خانه‌ام آتش گرفته‌ست،

                             آتشی بیرحم.

همچنان می سوزد این آتش،

نقش‌هائی را که من بستم بخون دل،

                      بر سر و چشم در و دیوار،

                                        در شب رسوای بی ساحل.

 وای بر من،

                  سوزد و سوزد

غنچه‌هائی را که پروردم به دشواری.

در دهان گود گلدانها،

                 روزهای سخت بیماری.

از فراز بامهاشان، شاد،

دشمنانم موذیانه خنده‌های فتحشان بر لب،

                                    بر من آتش بجان ناظر.

در پناه این مشبک شب.

من بهر سو می دوم،

                         گریان از این بیداد.

 می‌کنم فریاد،

                ای فریاد!

                           ای فریاد!

وای بر من، همچنان می سوزد این آتش

آنچه دارم یادگار و دفتر و دیوان؛

                       و آنچه دارد منظر و ایوان.

من بدستان پر از تاول

                  این طرف را می کنم خاموش،

                                  وز لهیب آن روم از هوش؛

زآن دگر سو شعله برخیزد، بگردش دود.

تا سحرگاهان، که می داند، که بود من شود نابود.

خفته‌اند این مهربان همسایگانم شاد در بستر،

                          صبح از من مانده بر جا مشت خاکستر؛

وای، آیا هیچ سر بر می کنند از خواب،

                           مهربان همسایگانم از پی امداد؟

سوزدم این آتش بیدادگر بنیاد.

می‌کنم فریاد،

                ای فریاد!

                              ای فریاد!

مهدی اخوان ثالث

اولين نقطه اي که از مرکز کائنات گريخت 
و بر خلاف محورش به چرخش در امد ، سر من بود !
من اولين قابله اي هستم که ناف شيري را بريده است 
اولين اواز را من خواندم ، براي زني که در هراس سکوتُ سنگ ُ سکسه 
تنها نارگيل شامم را قاپيد و برد
من اولين کسي هستم که از چشم زني ترسيده است 
من ماگدالينم غول تماشا 
کاشف دل و فندق و سنگ اتش زنه 
سپهر را من ، نيلگون شناختم 
چرا که همرنگ هوسهاي نامحدود من بود 
خدا ، 
کران بي کرانه ي شکوه پرستش من بود 
و شيطان ،
اسطوره ي تنهايي انديشه هاي هولناک من 
اولين دستي که خوشه ي اولين انگور را چيد 
دست من بود
کفش ، ابتکار پر سه هاي من بود 
و چتر ،
ابداع بي سامانيهاي من 
هندسه شطرنج سکوت من بود 
و رنگ 
تعبير دلتنگيهايم 
من اولين کسي هستم که ، 
در دايره صداي پرنده اي بر سگرداني خود 
خنديده است 
من اولين سياه مست زمينم 
هر چرخي که ميبينيد ،
بر محور شراره هاي شور عشق من ميچرخد 
اه را من به دريا اموختم 
من ماگدالينم !
پوشيده در پوست خرس
و معطر به چربي وال
سرم به بوته ي خشک گوني مانند است 
با اين همه 
هزار خورشيد و ماه و زمين را 
يکجا در ان ميچرخانم 
اولين اشک را من ريختم ،
بر جنازه ي زني 
که قوطه در شير و خون 
کنار نارگيلي مرده بود !
بي هراس سکوت ُ سنگ ُ سکسکه ... !

حسین پناهی

می خواستم که در وزش ناگهان برف 
امشب قصیده ای بسرایم میان برف

شاعر تر از همیشه قدم می زنم به شهر
امشب میان زمزمه ی مهربان برف

 گفتم خوشا به تازگی ات ای بلوط پیر 
بر تن مبارک است تو را پرنیان برف 

بنگر فرود یکسره قوی سپید را
تا نا کجاست گستره ی آسمان برف 

موسیقی ملایم برف است و برگ ها
زیباست جشنواره ی گنجشککان برف

هر سو شمیم باغچه ای از گل یخ است 
کو فرصت مکاشفه در بوستان برف

می خوانم از تجلی قندیل ها به کوه 
رسم الخط کتیبه ای از باستان برف 

قندیل های یخ زده در رهگذارها 
آیینه بسته نیمه شب این روشنان برف

با من به طنز گفت رفیقی به شامگاه 
سوگند می خورند کلاغان به جان برف

بر دوش بادهای پریشان مسافرند
در بادها گم این رمه ی بی شبان برف

گلدسته های مسجد آدینه دیدنی ست 
سر می دهد نسیم از آنجا اذان برف 

اما قسم به عشق فراموش مان مباد 
آن کومه های مضطرب از هر تکان برف

وقت ست تا که دست فروشان دوره گرد
بر تن کنند ترمه ی پولک نشان برف 

باران اگرچه شعر تر انگیزد از زمین 
یک جور دیگر ست به چشم من "آن"برف

ای کاش بود دخترک بی پناه را 
در دست های یخ زده خط امان برف

او کیست او که در شب برفی شگفت خواند
یک چامه را به پرده ای از اصفهان برف

محمد حسین انصاری نژاد

آنجا نشسته در گذر زنده رود خواند 
"هرگز کسی ندیده بدینسان نشان برف"

گفتم در اقتفای"کمال" این چکامه را
این برگ سبز پیشکش آستان برف

امروز قلب عالم و آدم حرای توست
این کوه نور شاهد حرف خدای توست

مکه دگر برای بزرگیت کوچک است
فریاد کن رسول که دنیا برای توست

اقرا باسم ربک یا ایها الرسول
قران بخوان امین که همین آشنای توست

لات و هبل برای تو تعظیم کرده اند
وقتی که قلب سنگی عزی فدای توست

خورشید و ماه بین دو دست تو دلخوشند
یعنی تمام تکیه عالم عصای توست

بعد از هزار سال دگر میشناسمت
وقتی که جای جای دلم رد پای توست

فریادتان تمام زمین را گرفته است
امروز هر چه میشنوم از صدای توست

سید محمد حسینی

وقتی که حرف عشق و محبت شروع شد
وقتی در این زمینه روایت شروع شد

تو آمدی مفسر این جمله ها شدی
فی الجمله اینکه با تو حکایت شروع شد

یک ذره با نگاه تو خورشید می شود
با برق چشمهات حرارت شروع شد

تو اولین نتیجه اسلام بوده ای
پس با تو نسل سبز سیادت شروع شد

در صبح روز اول عمر شریف تو
خیل گدا رسید و حاجت شروع شد

استاد درس کل کریمانی عالمی
اول تویی و با تو کرامت شروع شد

تو آمدی که عایشه ها را ادب کنی
جنگ جمل رسید و فتحت شروع شد

این آیه ها بدون شما دل نشین نبود
قران بخوان بگو که تلاوت شروع شد

 سید محمد حسین حسینی