گـُدار، در فرهنگ فارسی معین، به معنای “معبر و گذرگاه در آب، پایاب و جای کم عمق رودخانه که می توان پهنای آن را بدون شنا کردن پیمود” آمده است. پس بی گدار به آب زدن همان بدون ِ شناختن ِمسیرهای کم عمق تن به آب زدن است؛ که اشاره دارد به شروع کردن ِ کاری بدون دانش و سنجش جوانب مهم آن. مثلاً میگویند: “فلان کار بی گدار به آب زدن است” و یا در نهی و بازداشتن کسی از کاری میگویند “بی گدار به آب نزن!”، چرا که عاقل کاری نمیکند که پشیمانی باز آورد.
داستان امروز