مى سزد گر ساقى امشب باده در ساغر بريزد(ولادت امام موسي كاظم(ع) )
زمستانی دراز را
با گریه و خون کشتیم
با دامن دامن گل سرخ
آمدیم
تازه بهار را برگ می زدیم
و تبسم را
درکار شکفتن بودیم
ما بودیم و سر آغاز یک بهار
و آسمان آبی
و کبوترهایی بی قرار
ما چنین بودیم .....
.......
تا نخستین برف بارید
برفی که بومی بود
ما ظنین شدیم
/ بیرون آفتابی را
دستها مان را در جیب فرو بردیم
و به خویش بستیم
تهمت سردی را
/ زردی را
/ نامردی را
آیینه حجم تأیید بود
و سادگی و صداقت
/ در آیینه لبخند می زدند
گفتیم : بهار و برف ؟
نه، نه !
ما چنین بودیم
اما بیرون
در بستر برفی خفیف یخ می بست
ما ابر را ندیدیم
آن ابرهای سیاه را
و امروز
ماییم و تراکم برفهای بومی
آیا هنوز نمی بینی
افسردگی را ؟
آن که دیروز با ما
در لبخندی عمودی شکفت
نگاه کن
او یک بی تفاوت هیجده ساله است
که آدامس می جود
و فقط
کیهان ورزشی می خواند
کلاهت را بردار
من عابری برهنه پایم و عریان
با من بیا به خیابان
تا بشنوی
بوی زمستانی را
که در باغ رخنه کرده است.
سلمان هراتی
شروع به کار مجدد
دوبیتی های پینه بسته
اي واي مادرم...
شعروگرافي گیسوی پریشان تو ...
شعروگرافي پاييز
اگر مرگ نبود
روزی خواهم آمد
بهار زندانی
توهين به رسول مهرباني
زندگی نامه سهراب سپهری
شعر محبت آمیز از وحشی بافقی
شعر زندگی 
امير عشق، هميشه امير ميآيد ..