تو “سوفیا”ی منی، همسر روانی من
تو مظهر “آنیما”، عشق آسمانیِ من
تو دلبخواه ترین حسّ ِ ناخودآگاهی
ضمیر نیمه ی پنهان و آرمانی من
تو در “فرامن”ِ من نقش عاطفی داری
که وحی می شوی از صورتِ زبانی من
دلیل شاعری ام چیست؟ مشتی از کلمات؛
که پروریده ی ذهن است و بایگانی من؟
و یا تصوّری از خاطراتِ خاکی ِمان
چمیده توی غزل های ناگهانی من؟
دلیل شاعری ام غیر از این الفبا هاست
نگفتنی تری از آن من ِ نهانی من!
…
دمیده معجزه را نور ماوَرائی ِ تو
به جان چوبه ی بی ارزش ِ شبانی من
امید ِ “می رسی از راه” بوده، خواهد بود
دلیل “بی برو برگرد” زندگانی من
ضمیر نیمه ی پنهان من درین شعری
تو مظهر “آنیما” عشق آسمانی من
حامد آذری پور..
91/3/5
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
سوفیا: عذرای آسمانی که در روح نخستین مرد جا داشت،این زن مرد را رها کرد و تا وقتی که مرد او را نیابد خوشبخت نخواهد شد
(برگفته از فرهنگهای اروپایی و نظریات عارفان سده هفدهم)
آنیما: نماد اصل تأنیث در روان مردان،بخشی از شخصیت پنهان مرد که زنانه ست.در اینجا به معنی ِ “بزرگ بانوی روح مرد” است.
( برگرفته از کهن الگوی کارل گوستاو یونگ)
لازم به توضیح است که آنیما را گروهی به نام سوفیا، یهودیت به نام شکینه یا همان سکینه و در اسلام با نام حوا شناخته شده است.