کاش من هم، همچو یاران، عشق یاری داشتم
                                         خاطری می خواستم یا خواستاری داشتم

تا کشد زیبا رخی بر چهره ام دستی ز مهر،

                                         کاش، چون ایینه، بر صورت غباری داشتم

ای که گفتی انتظار از مرگ جانفرساتر است!

                                         کاش جان می دادم اما انتظاری داشتم.

شاخه ی عمرم نشد پر گل که چیند دوستی

                                         لاجرم از بهر دشمن کاش خاری داشتم

خسته و آزرده ام، از خود گریزم نیست، کاش

                                         حالت از خود گریزِ چشمه ساری داشتم.

نغمه ی سر داده در کوهم، به خود برگشته ام

                                         که به سوی غیر خود راه فراری داشتم،

محنت و رنج خزان این گونه جانفرسا نبود

                                          گر نشاطی در دل از عیش بهاری داشتم

تکیه کردم بر محبت، همچو نیلوفر بر آب

                                          اعتبار از پایه ی بی اعتباری داشتم

پای بند کس نبودم، پای بندم کس نبود

                                          چون نسیم از گلشن گیتی گذاری داشتم

آه، سیمین! حاصلم زین سوختن افسرده است

                                          همچو اخگر دولت ناپایداری داشتم!...

سيمين بهبهاني

ای رفته ز دل، رفته ز بر، رفته ز خاطر

                              بر من منگر تاب نگاه تو ندارم

بر من منگر زانکه به جز تلخی اندوه

                              در خاطر از آن چشم سیاه تو ندارم

ای رفته ز دل، راست بگو! بهر چه امشب

                              با خاطره ها آمده ای باز به سویم؟

گر آمده ای از پی آن دلبر دلخواه

                              من او نیم او مرده و من سایه ی اویم

من او نیم آخر دل من سرد و سیاه است

                              او در دل سودازده از عشق شرر داشت

او در همه جا با همه کس در همه احوال

                              سودای تو را ای بت بی مهر! به سر داشت

من او نیم این دیده ی من گنگ و خموش است

                             در دیده ی او آن همه گفتار، نهان بود

آن عشق غم آلوده در آن نرگس شبرنگ

                             مرموزتر از تیرگی ی شامگهان بود

من او نیم آری، لب من این لب بی رنگ

                             دیری ست که با خنده یی از عشق تو نشکفت

اما به لب او همه دم خنده ی جان بخش

                            مهتاب صفت بر گل شبنم زده می خفت

بر من منگر، تاب نگاه تو ندارم

                            آن کس که تو می خواهیش از من به خدا مرد

او در تن من بود و ندانم که به ناگاه

                            چون دید و چه ها کرد و کجا رفت و چرا مرد

من گور ویم و گور ویم، بر تن گرمش

                             افسردگی و سردی ِ کافور نهادم

او مرده و در سینه ی من، این دل بی مهر

                             سنگیست که من بر سر آن گور نهادم

سیمین بهبهانی

گر سرو را بلند به گلشن کشیده اند

                                   کوتاه پیش قد بت من کشیده اند  

زین پاره دل چه ماند که مژگان بلند ها 

                                   چندین پی رفوش، به سوزن کشیده اند

امروز سر به دامن دیگر نهاده اند 

                                   آنان که از کفم دل و دامن کشیده اند

آتش فکنده اند به خرمن مرا و، خویش

                                   منزل به خرمن گل و سوسن کشیده اند 

با ساقه ی بلند خود این لاله های سرخ

                                   بهر ملامتم همه گردن کشیده اند 

کز عاشقی چه سود؟ که ما را به جرم عشق

                                   با داغ و خون به دشت و به دامن کشیده اند 

حال دلم مپرس و به چشمان من نگر

                                   صد شعله سر به جانب روزن کشیده اند 

سیمین !‌ در آسمان خیال تو، یادها

                                   همچون شهاب ها، خط روشن کشیده اند

سیمین بهبهانی

بگذار که درحسرت دیدار بمیرم

                                    درحسرت دیدار تو بگذار بمیرم

دشوار بود مردن و روی تو ندیدن

                                     بگذار به دلخواه تو دشوار بمیرم

بگذار که چون ناله ی مرغان شباهنگ 

                                     در وحشت و اندوه شب تار بمیرم

بگذارکه چون شمع کنم پیکر خود آب

                                     در بستر اشک افتم و ناچار بمیرم

می میرم از این درد که جان دگرم نیست

                                     تا از غم عشق تو دگر بار بمیرم

تا بوده ام، ای دوست، وفادار تو بودم

                                     بگذار بدانگونه وفادار....  بمیرم .....

سیمین بهبهانی

گفتا که می بوسم تو را، گفتم تمنا می کنم

                                 گفتا اگر بیند کسی، گفتم که حاشا می کنم

گفتا ز بخت بد اگر، ناگه رقیب آید ز در

                                 گفتم که با افسونگری، او را ز سر وا می کنم

گفتا که تلخی های می گر نا گوار افتد مرا

                                 گفتم که با نوش لبم، آنرا گوارا می کنم

گفتا چه می بینی بگو، در چشم چون آیینه ام

                                 گفتم که من خود را در آن عریان تماشا می کنم

گفتا که از بی طاقتی دل قصد یغما می کند

                                 گفتم که با یغما گران باری مدارا می کنم

گفتا که پیوند تو را با نقد هستی می خرم

                                 گفتم که ارزانتر از این من با تو سودا می کنم

گفتا اگر از کوی خود روزی تو را گفتم برو

                                 گفتم که صد سال دگر امروز و فردا می کنم

سیمین بهبهانی

چه گویمت ؟ كه تو خود با خبر ز حال منی

                               چو جان، ‌نهان شده در جسم پر ملال منی

جنین كه می گذری تلخ بر من، از سر قهر

                                گمان برم كه غم انگیز ماه وسال منی

خموش و گوشه نشینم، مگر نگاه توام

                                لطیف و دور گریزی، مگر خیال منی

ز چند و چون شب دوریت چه می پرسم

                                 سیاه چشمی و خود پاسخ سوال منی

چو آرزو به دلم خفته ای همیشه و حیف

                                 كه آرزوی فریبنده ی محال منی

هوای سركشی ای طبع من، ‌مكن! كه دگر

                                 اسیر عشقی و مرغ شكسته بال منی

سیمین بهبهانی