فروغ‌بخش شب انتظار، آمدنی‌ست
نگار آمدنی غم‌گسار آمدنی‌ست

به خاک کوچه دیدار آب می‌پاشند
بخوان ترانه شادی که یار آمدنی‌ست

ببین چگونه قناری ز شوق می‌لرزد !
مترس از شب یلدا ! بهار آمدنی‌ست

صدای شیهه رخش ظهور می‌آید
خبر دهید به یاران: سوار آمدنی‌ست

بس است هر چه پلنگان به ماه خیره شدند
یگانه فاتح این کوهسار، آمدنی‌ست

مرتضی امیری اسفندقه

تا کی دل من چشم به در داشته باشد
ای کاش کسی از تو خبر داشته باشد

آن باد، که آغشته به بوی نفس توست
از کوچه ما، کاش گذر داشته باشد

هر هفته سر خاک تو می‌آیم و اما
این خاک اگر قرص قمر داشته باشد

این کیست که خوابیده به جای تو در این خاک
از تو خبری چند مگر داشته باشد

آن روز که می‌بستی بار سفرت را
گفتی به پدر، هر که هنر داشته باشد

باید برود، هر چه شود، گو بشو و باش
بگذار که این جاده خطر داشته باشد

باید بپرد هر که در این پهنه عقاب است
حتی نه اگر، بال و نه پر داشته باشد

کوه است دل مرد، ولی کوه، نه هر کوه !
آن کوه که آتش به جگر داشته باشد

عشق است بلای من و من عاشق عشقم
این نیست بلایی که سپر داشته باشد

رفتی و من آن روز نبودم، دل من هم
تا با تو سر سیر و سفر داشته باشد

باید برود، هرچه شود، گو بشو و باش
بگذار که این، جاده خطر داشته باشد

رفتی و زنت، منتظر نو قدمی بود
گفتی به پدر، کاش پسر داشته باشد

گفتی که پس از من چه پسر بود و چه دختر
باید که به خورشید نظر داشته باشد

اینک پسری از تو یتیم است در این‌جا
در حسرت یک شب، که پدر داشته باشد

برگرد سفر طول کشید، ای نفس سبز
تا کی دل من چشم به در داشته باشد

مرتضی امیری اسفندقه

تو “سوفیا”ی منی، ‌همسر روانی من

تو مظهر “آنیما”،‌ عشق آسمانیِ من

تو دلبخواه ترین حسّ ِ ناخودآگاهی

ضمیر نیمه ی پنهان و آرمانی من

تو در “فرامن”ِ من نقش عاطفی داری

که وحی می شوی از صورتِ زبانی من

دلیل شاعری ام چیست؟ مشتی از کلمات؛

که پروریده ی ذهن است و بایگانی من؟

و یا تصوّری از خاطراتِ خاکی ِ‌مان

چمیده توی غزل های ناگهانی من؟

دلیل شاعری ام غیر از این الفبا  هاست

نگفتنی تری از آن من ِ نهانی من!

…

دمیده معجزه را نور ماوَرائی ِ تو

به جان چوبه ی بی ارزش ِ‌ شبانی من

امید ِ “می رسی از راه” بوده، ‌خواهد بود

دلیل “بی برو برگرد” زندگانی من

ضمیر نیمه ی پنهان من درین شعری

تو مظهر “آنیما” عشق آسمانی من

حامد آذری پور..

91/3/5

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

سوفیا: عذرای آسمانی که در روح نخستین مرد جا داشت،‌این زن مرد را رها کرد و تا وقتی که مرد او را نیابد خوشبخت نخواهد شد

(برگفته از فرهنگهای اروپایی و نظریات عارفان سده هفدهم)

آنیما: نماد اصل تأنیث در روان مردان،‌بخشی از شخصیت پنهان مرد که زنانه ست.در اینجا به معنی ِ “بزرگ بانوی روح مرد” است.

( برگرفته از کهن الگوی کارل گوستاو یونگ)

لازم به توضیح است که آنیما را گروهی به نام سوفیا،‌ یهودیت به نام شکینه یا همان سکینه و در اسلام با نام حوا شناخته شده است.

هرروز با يك زخم مهمان مي شوم درد كمي نيست
اين زخم ها همزاد من هستند وحرف مبهمي نيست

گفتي كه با اين زخم ها هم مي شود سازش كنم

ما را قبول نوش دارو بعد فرصت ملزمي نيست

اينجاچراغ ره نماهروقت قرمز مي شودشب

دنيا توقف مي كندخيلي ومردن يك دمي نيست

هر روز مي ميريم وهرشب زنده مي گرديم آري

وقتي كه در جيب پدر در عصر سيمان درهمي نيست

اينجا به قدري كال مي ميردعروسك زير آوار

كه در نگاه ساكت دنيا به ابرو يك خمي نيست

اين حرفها نوزاد يك دردند ازنسلي غريب

از نسل ان صحبت كه يك دست است و هرگز درهمي نيست

درآسمان آبي لبخندهاجز ابر تاريك

از فقر قلك برفقيران هيچ سقف محكمي نيست

ديشب مترسگ .هاعروسك را به جرم هيچ كشتند

در باغ دعواها سررسمي كه رسم آدمي نيست

اينجاكبوتر رابراي خانه اش از لانه راندند

حالا تو هي دائم بگو اين درد ها درد كمي نيست

تقويم عاشق را كه خواندم پشت قرمز سبز ديدم

يعني كه مي آيد مسافرپس دگر جاي غمي نيست

اردشیر آقایی

هر کسی در هرکجا دلواپس است
یا به جا، یا نا به جا دلواپس است
شیر، توی جنگل و ماهی در آب
قوش و قرقی در هوا دلواپس است
طوله سگ،توی سفینه راحت است
می رسد وقتی فضا دلواپس است
چون که اقیانوس ، موجی می شود
توی کشتی ، ناخدا دلواپس است ! 
آشپز هم توی مهمانی و جشن
بابت طبخ غذا دلواپس است !
مرغ را از بس که ذبحش می کنیم
در عروسی و عزا دلواپس است !
دکتری را می شناسم دائما
بهر بیمار و دوا دلواپس است !
یک معلم بیش تر از والدین
از برای بچه ها دلواپس است !
نرخ سکه چون که ثابت می شود
تاجر ارز و طلا دلواپس است !
توی نعمت آدمی آسوده است
می رسد وقتی بلا دلواپس است
کی به آرامش رسد در زندگی
آن که در حال دعا دلواپس است؟
دل که خالی باشد از یاد خدا
خواه، دارا یا گدا دلواپس است !
گفتگوهای ژنو شد بر ملا
مش غضنفر در خفا دلواپس است !
شد توافق روی میز و صندلی
شیخ ما زیر عبا دلواپس است !
ملت ایران همه مسرور و شاد
مانده ام قبرس چرا دلواپس است !

رضا الهامی

شاعر شدم که باور خود را عوض کنم
سالی سه بار دفتر خود را عوض کنم
شوقی به دل نمانده بگیرم قلم به دست
باید نگاه جوهر خود را عوض کنم!
در بر گرفته پای مرا مین واژه ها
راهی نمانده معبر خود را عوض کنم
دشمن میان جبهه ما پرسه می زند
حالا چگونه سنگر خود را عوض کنم؟
سیاره ای فلک زده هستم در آسمان
باید مدار و محور خود را عوض کنم
پا منبری نمانده به مسجد برای من
یا رب شود که منبر خود را عوض کنم؟
از کرگی ندارد الاغم دمی، به جاست
با بز الاغ ابتر خود را عوض کنم
تیمی پر از ستاره ام اما نمی برم
ماندم چگونه داور خود را عوض کنم!
از داوران چگونه بگیرم من انتقام؟
بگذار تا سماور خود را عوض کنم!
یا اینکه مثل تماشاگران شر
اگزوز تیز خاور خود را عوض کنم
بازیکنی بدون هوادار و بی کسم
باید که لیگ برتر خود را عوض کنم

رضا الهامی